CHRIS DINOPOULOS PHOTOGRAPHY

«Τα πρώτα χρόνια του ταξιδιού μου πίστευα πως θα ήταν όμορφα, μάθαινα κι ένιωθα καινούργια πράγματα πιστεύοντας πως θα μου φέρουν γαλήνη. Στην συνέχεια όμως όλα άλλαξαν… Άρχισα να νιώθω συναισθήματα που συνεχώς με λύγιζαν, με βάραιναν κι ένιωθα πως πνιγόμουν... Άλλοτε μια φωτιά έκαιγε τα σωθικά μου… Με τον καιρό ήμουν όλο και πιο δυστυχισμένη ψυχή. Ήμουν μια χαμένη ψυχή μέσα σ’ ένα ατελείωτο κι απειλητικό δάσος. Κανείς δεν με βοηθούσε…Μετά από χρόνια το σώμα άρχισε να γερνάει κι εκεί κατάλαβα πως πρέπει να το αποχωριστώ, πως τελειώνει ο χρόνος και το ταξίδι μου. Το σώμα θα πέθαινε, αλλά εγώ μετά από αυτό το ταξίδι θα συνέχιζα να υπάρχω και το χειρότερο… ήξερα πως θα έμενα ακόμα δυστυχισμένη και πληγωμένη…Προσπάθησα να κοιτάξω τη μορφή μου στον καθρέφτη, για να βρω τον αληθινό εαυτό μου, αλλά μάταια… Θα ήμουν για πάντα μια ραγισμένη ψυχή!».

 

Φωτογραφία / Κέιμενο: Δηνόπουλος Χρήστος